Het Malieveld is weer leeg. De spandoeken zijn opgerold. De leerlingen zijn weer netjes naar school. Maar er is iets veranderd in Nederland, ten goede. De nieuwe generatie spreekt luid en duidelijk. Wat hebben zij een mooie impuls gegeven aan de maatschappelijke discussie over de toekomst van onze planeet. Niet zomaar een themaatje.

Leerlingen spijbelen voor een beter klimaat en de reacties zijn voorspelbaar.
Uiteraard is daar meteen het kleinburgerlijke cynisme: “dat is natuurlijk een mooie reden om een dagje lekker niet naar school te gaan”, “denk je nou echt dat het die leerlingen iets kan schelen, die denken toch alleen maar aan zichzelf, lekker een dagje vrij”.
Tja, die leerlingen zullen er ongetwijfeld tussen hebben gezeten. Dat heb je altijd. Maar wat dan nog? We zien toch duidelijk dat de overgrote meerderheid van alle leerlingen op het Malieveld daar gemotiveerd en met goede bedoelingen liep te protesteren. Dat stemt toch positief? De nieuwe generatie roept ons terecht toe: “we hebben geen planeet B”.

De geschiedenis laat zien, dat veel positieve vooruitgang (en ja, er was vaak ook een schaduwzijde) begon met de jonge generatie, die het gewoon niet meer pikt. “The times they are a changin’ “ is van alle tijden.

Laat ik over het cynisme van de Baudetiaanse en minder eloquente klimaatontkenners kort zijn. Zij voeren een achterhoedegevecht gebaseerd op ‘fake news’ (en dat weten ze zelf ook).
Ik zou willen zeggen: “If your time to you is worth savin, then you better start swimming or you sink like a stone, for the times they are a changin”.

Dat de minister in zijn rol netjes moet zeggen dat er niet gespijbeld mag worden, dat begrijp ik goed. Maar ik heb grote waardering voor de wijze waarop Slob dit communiceert en voor de oprechte betrokkenheid en empathie waarmee hij vervolgens met de leerlingen in gesprek is gegaan.

Als ik deze beweging van voor de goede zaak spijbelende scholieren vergelijk met de lege en ongerichte ‘protesten’ van ‘de gele hesjes’, die in Nederland met toenemende onnozelheid achter elkaar aan huppelen en elkaar met een niet al te ruim vocabulaire overtreffen in holle frasen, dan geef ik graag mijn vertrouwen aan de volgende generatie en dat stemt mij optimistisch.

Leerplicht en spijbelen verhouden zich natuurlijk lastig tot elkaar. Zoals gezegd: ik begrijp onze minister, maar voor de goede zaak zou ik er voor willen pleiten om leerlingen een ‘spijbel-strippenkaart’ te geven, waarmee ze vijf keer per jaar op het moment dat zij dat willen mogen ‘spijbelen’ in het belang van een maatschappelijk thema dat zij willen agenderen.

Een echte marxist zou mij nu terecht een vorm van ‘repressieve tolerantie’ verwijten, maar laten we het eerst gewoon eens proberen.