Het gezegde is ‘waar het hart vol van is…’. Maar is dat wel zo? Is het niet veel meer ons volle hóófd dat onze mond doet overlopen? Dus over: waarom 70 miljoen mensen een aartsleugenaar in het Witte Huis willen houden. Waarom we wel gevluchte katten uit Griekenland mogen ophalen maar geen mensen. Waarom niet iedereen begrijpt dat 5% krimp méér is dan 5% groei. Waarom onze overheid ineens zo scheutig is met miljarden. Waarom een politieke partij zichzelf ten gronde richt, zelfs zonder dat Henk Krol zich ermee heeft bemoeid. Waarom het voor veel mensen zo moeilijk is om een beetje gedisciplineerd het virus te laten uitdoven. Waarom de gezichtsherkenning van mijn telefoon het niet doet als ik een mondmasker op heb. Waarom ik misschien met Kerst mijn gezin niet over de vloer mag hebben. Waarom ik moet zingen voor een computerscherm waardoor ik de enige ben die mijzelf hoort. Waarom er zo ontzettend veel doorhalingen in mijn agenda staan (inderdaad, ik heb nog een papieren). Waarom ik geen nieuwe plannen durf te maken. Waarom ik tijdens de lockdown mijzelf niet wat meer verras met onvermoede gedragingen. Waarom, waarom, waarom? Allemaal in mijn hoofd.
Mijn hart laten spreken vind ik veel moeilijker. Want dan had ik wel gezegd dat ik, ondanks de vele dingen die verkeerd gaan – met de toeslagenaffaire als actueel dieptepunt – blij ben dat ik in Nederland woon. Dat ik blij ben dat onze kinderen ondanks alle beperkingen de kunst blijken te verstaan het leven te nemen zoals het zich aandient. Dat ik met gulzige ogen kijk naar de vele boeken die nog liggen te wachten om gelezen te worden. Dat mijn schoonzoon is hersteld van leukemie. Dat de organisatie waaraan ik tijdelijk leidinggeef na een periode van narigheid weer toekomst heeft. Dat Herman Finkers mij nog steeds aan het lachen kan krijgen. Dat we ooggetuige zijn van een bijzondere fase in de moderne geschiedenis. Dat we als bureau kennelijk meer dan ooit relevant zijn. En dat we er weer een paar Tieners bij krijgen. Maar dat zeg ik allemaal niet; daarvoor is mijn hoofd te vol.
Hoofd en hart, ze strijden om voorrang. Misschien dat dáárom de Kerstdagen als geroepen komen, meer dan ooit: om ons hoofd leeg te maken, het malen te onderbreken, en ons hart te laten spreken. Herman Finkers zou zeggen: kijk naar wat er wèl mogelijk is. Dan ben je nog eerder klaar ook. De cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’ gaat immers weer niet door.
Wij wensen u hartelijk een goede Kersttijd toe.
