Na enig aandringen van mijn collega’s zette ik mij, voor de zoveelste keer vandaag, achter het computerscherm om een zo vriendelijk mogelijke kerstblog te schrijven. Via onze linkedIn-profielen zou onze kerstboodschap dan vanzelf bij onze relaties terecht komen, is daarbij de gedachte. Waarschijnlijk kun je dat nu bevestigen. Om niet in herhaling te vallen – maar ja, wie herinnert zich het bericht van een jaar geleden nog – lees ik van tevoren even de blog van een jaar geleden door. Waarmee ik meteen verklaard heb waarom dat aandringen noodzakelijk was: ik zou dezelfde blog zo weer kunnen schrijven. Alles is nog steeds – of beter: weer – actueel: leven tussen hoop en wanhoop en met een hoofd vol met onbeantwoorde vragen. Met als enige verschil dat we nu wèl gevaccineerd zijn. Voor wat het waard is.
Maar genoeg treurnis nu. Zeer binnenkort ben ik jarig en bereik ik een leeftijd die tot voor enige jaren als een bijzondere mijlpaal gold. Reden voor een groot feest dus. Maar begin januari is dat best lastig. Afgelopen week kwam ik ergens het begrip ‘voorzichtig verheugen’ tegen. Daarmee wordt bedoeld dat je de teleurstelling van het niet doorgaan alvast in je verwachting incorporeert. Dat heeft mij ertoe bewogen om de beweging van ‘teleurstelling’ naar ‘verheugen’ een stevige impuls te geven: om mijn verjaardag luister bij te zetten, geef ik in juni een groot tuinfeest, dat krijgen vandaag mijn familie en vrienden van mij te horen (plaats en datum zijn uiteraard bekend, maar gezien het grote aantal lezers van deze blog probeer ik Harense toestanden te voorkomen). Ik zie het al helemaal voor me: een zonovergoten dag, een paar partytenten in de tuin voor de noodzakelijke schaduw, door kleurige slingers met elkaar verbonden, in de schaduw een klein biertapje, naast een keur aan mooie wijnen, in de hoek van de tuin een welriekend brandende barbecue, en overal in de tuin groepjes gezellig keuvelende gasten, slechts onderbroken door stukjes levende klassieke muziek. Over verheugen gesproken!
Maar dat duurt nog even. Eerst vieren we nog Kerst, het feest van de hoop. Niet zozeer de hoop op hedonistisch genot – hoewel best iets om je op te kunnen verheugen – maar hoop op een betere wereld. Een wereld waarin mensen zich verantwoordelijk voelen voor toekomstige generaties, waarin mensen omzien naar elkaar, waarin mensen eerst luisteren en nadenken en dan pas voorzichtig spreken, een wereld waarin niemand tussen wal en schip valt, een wereld waarin vrede en veiligheid heersen. De Kerstperiode is bij uitstek een tijd van bezinnen op deze vragen. Maar genieten mag natuurlijk ook, voorzichtig, maar hoopvol.
Alle tieners wensen je een goede Kersttijd en een zinvol 2022.
