‘Voor mij hoeft het allemaal niet meer!’ Stop! Lees dit zinnetje nog een keer, maar dan met een andere intonatie, en ervaar het verschil tussen een bevrijdend en een beklemmend gevoel. De spanning tussen beide emoties weerspiegelt mijn gevoel, het gevoel van een vers gepensioneerde, dus de spanning tussen afgesloten zijn van alles wat met het werkzame leven te maken heeft en het mogen ontdekken en begaan van de nieuwe wegen die zich aandienen.
Ik geef toe, een wat complexe manier om te melden dat ik mijn werkzame leven aan het afsluiten ben. Dat besluit heb ik niet zo zeer genomen omdat ik inmiddels van rijkswege een ouderdomsuitkering ontvang, maar omdat mijn werk mijn energiebalans uit het evenwicht begon te brengen. Zelfs als je het voorrecht geniet van een mentale en fysieke gezondheid, doet zich dit fenomeen bij het verstrijken der jaren kennelijk gewoon voor. Alleen Amerikaanse presidentskandidaten kunnen daaraan ontkomen.
Dit blogje ga ik niet gebruiken om uitgebreid terug te kijken op mijn loopbaan, op de succesjes en mislukkingen, en alle mensen met wie ik in de afgelopen 45 jaar een tijdje heb mogen optrekken omstandig te bedanken voor de samenwerking, het vertrouwen en de terechtwijzingen. Ik heb mijn best gedaan en ik heb er van kunnen leren en leven, in essentie is dát het. Juist ómdat het kiezen van kansrijke wegen, aanpassing van leiderschapsstijl of het bouwen van goede teams louter en alleen in samenspraak met de opdrachtgever en zijn organisatie mogelijk zijn, past het mij, past het ons als organisatieprofessionals, niet om onze eigen verdienste te onderstrepen en moeten we het doen met onze eigen gedachte dat we zo nu en dan kennelijk toch enige impact hebben (gehad).
Waar ik het wél even over wil hebben, is over het team waarvan ik de laatste 13 jaar onderdeel van heb mogen uitmaken: de jongens en meisjes van Tien organisatieadvies, in de wandelgangen ook wel Tieners genoemd. Het was een feestje om met elkaar te werken, te praten, te eten, te drinken, te lachen en te huilen. Het was bijzonder om te ervaren dat totaal verschillende persoonlijkheden met uiteenlopende professionele achtergronden zo harmonieus en collegiaal-vriendschappelijk met elkaar kunnen omgaan, in vrijheid in gebondenheid, en hun aandacht en energie nooit lieten wegsijpelen door intern gedoe, maar gericht hielden op het vervullen van onze professionele opdracht: organisaties beter laten functioneren, niet meer en niet minder. Juist die ervaring, voelen dat je elkaar kunt vertrouwen en op elkaar kunt rekenen zonder daar al te veel woorden aan vuil te hoeven maken, mis ik het meest.
Maar zoals ik al zei: iets afsluiten is nodig om nieuwe wegen te ontdekken. Daarbij overheerst uiteindelijk toch de bevrijdende versie van ‘voor mij hoeft het allemaal niet meer’. Dat biedt ruimte om oppassen op mijn kleinzoon net zo belangrijk te vinden als het werken voor een opdrachtgever, en een bijeenkomst met vrijwilligers net zo belangrijk te vinden als een vergadering van een raad van commissarissen.
Het ga jullie allen goed. Till we meet again.
