Als je zo om je heen kijkt, naar een met zichzelf worstelend Verenigd Koninkrijk, naar de gele hesjes in Frankrijk, naar een wild om zich heen slaande Amerikaanse president, dan kunnen we niet anders dan van geluk spreken, van het geluk dat we mogen leven en werken in een uitstekend georganiseerd land. Maar dat betekent natuurlijk niet dat bij ons alles goed gaat, al was het maar omdat de opvattingen over wat ‘goed’ is steeds meer uit elkaar lijken te gaan lopen. Het hoort kennelijk bij deze tijd om – al dan niet vermeende – misstanden breed uit te meten, in de traditionele en ‘sociale’ media en door op effectbejag gerichte oppositiepartijen en belangengroepen. Ook al worden ‘misstanden’ uitvergroot en uit hun verband gerukt, een kern(tje) van waarheid zit er meestal wel in, en niet in de laatste plaats omdat we inmiddels wel hebben geleerd dat we ook zorgen die we niet begrijpen serieus moeten nemen. We verwachten veel van onze overheid. Vaak te veel, want als de overheid ‘op ons verzoek’ maatregelen wil treffen, stuit zij al snel tegen onze eis om onze zelfbeschikking te behouden. Of het nu gaat om onze oude dag, onze gezondheid, onze huisvesting of onze mobiliteit, om maar een paar actuele onderwerpen te noemen. Maar zelfs als de overheid de ruimte krijgt om bakens te verzetten, is daarmee het probleem nog niet opgelost. Eigenlijk begint het dan pas. Want veel verder dan ambities benoemen en links en rechts wat prikkels uitdelen kan zij niet gaan.

Dat is ook het moment waarop ons bloed sneller gaat stromen, want dan kunnen we – desgevraagd – een bescheiden bijdrage leveren aan de daadwerkelijke oplossing. Een greep uit onze vragen in het afgelopen jaar, opdrachten waarvan de overheid het ‘wat’ heeft bepaald, maar niet anders kan dan het ‘hoe’ aan andere partijen overlaten. We willen minder gezinnen die in armoede leven, maar hoe komen wij met hen in contact? We willen minder bureaucratie in de jeugdzorg, maar hoe zorgen we ervoor dat partijen beter gaan samenwerken? We willen een inclusieve arbeidsmarkt, maar wat kunnen we doen om zoveel mogelijk mensen met een afstand tot die arbeidsmarkt op de toppen van hun kunnen mee te laten doen? We willen pesten op het werk een halt toe roepen, maar welke interventies kunnen daar daadwerkelijk aan bijdragen? We willen een schonere openbare ruimte, maar hoe zorgen we er voor dat alle actoren hun verantwoordelijkheid nemen? We willen minder geld uitgeven aan onze geestelijke gezondheidszorg, maar hoe kunnen we dat doen zonder de echt noodzakelijke zorg af te breken?

Vanaf 1 januari hebben we er drie collega-partners bij. Jacqueline Ratering heeft haar werkzame leven gewijd aan het verbeteren van de verpleegkundige zorg. De ambitie van Karin Reilingh is bij te dragen aan passend en duurzaam wonen in leefbare buurten en Joop Scherpenzeel zoekt en vindt nieuwe wegen om de exploitatie van ons maatschappelijk vastgoed op een hoger niveau te tillen. Zo vormen we als Tieners een team dat een bijdrage kan leveren aan de daadwerkelijke aanpak van actuele maatschappelijke vraagstukken. En dat doen we met verve en van harte, ook in het tiende jaar van ons bestaan.

Tijdens het aanstaande kerstreces kunnen we daar even van bijkomen. Maar vooral ook om onze energiebronnen aan te boren voor het jaar dat voor ons ligt. Niet alleen energie om ons werk met toewijding te kunnen doen, maar misschien nog wel meer om niet mee te worden gesleurd in de neerwaartse spiraal van apathie en doemdenken. Want laten we eerlijk zijn: dat gevaar ligt zo nu en dan best op de loer. Want konden we twee jaar geleden nog met een glimlach om de mond nog zeggen ‘met de wereld gaat het slecht, maar met ons gaat het goed’, nieuwe ontwikkelingen en inzichten halen deze schijnbare tegenstelling onderuit. Wereldproblemen als de opwarming van de aarde, het opkomend populisme, mondiale spanningen tussen de grote mogendheden en de ondermijning van het Europese fundament gaan ons dagelijks leven steeds sterker beïnvloeden. Maar adel verplicht. Het verplicht ons om hoop te houden, het goede gesprek te voeren, te blijven zoeken naar nuance en oordelen uit te stellen, respectvol te blijven, niet cynisch of laatdunkend te worden, naar elkaar om te kijken en bereid te zijn om ook ons eigen gedrag aan te passen en natuurlijk met overgave ons werk te blijven doen. Daarnaast hopen wij natuurlijk dat je, tussen al deze overdenkingen door, tijdens de Kerstdagen zult genieten van je dierbaren, van rust, harmonie en het goede der aarde. Want op 1 januari begint weer een nieuw jaar, een jaar lang de tijd om elke dag opnieuw proberen het goede te doen en na elke val weer op te staan. Alleen zo blijven we op de been.