Daar gaan we weer…
Met deze vier woorden is alles er wel over gezegd, over nieuwe maatregelen tegen de verspreiding van het Coronavirus. Hoewel iedereen de bui al dagen zag hangen, werd het pas echte werkelijkheid na de persco van vrijdagavond. En na een katerig weekend, moesten we op maandag weer aan de bak, bijna alsof er niets was gebeurd. Inderdaad: bijna. Want ingrijpender dan de maatregelen zelf, is de invloed ervan op onze mentale gesteldheid, dat is wel duidelijk. Bij mij, en waarschijnlijk ook bij heel veel anderen, roept dat de vraag op wat dit betekent voor leiderschap. Hieronder mijn gedachten.
Stap niet in de valkuil om negatieve emoties te verstoppen of te overschreeuwen om ‘de moed er maar in te houden’. Want laten we eerlijk zijn: dat ondergraaft de geloofwaardigheid van de leider, en dat voelt zijn omgeving onmiddellijk. Maar een leider huilt niet mee met de wolven; hij (of zij natuurlijk) waakt ervoor om mee te doen met het bashen van onze overheid en mensen die zich om welke reden ook niet willen laten vaccineren. Hij probeert de mensen om hem heen steeds een ander perspectief aan te reiken, eigenlijk zoals een leider bij elk vraagstuk waarmee zijn organisatie kampt probeert. En natuurlijk denkt hij niet in beperkingen maar in mogelijkheden, maar hoe lastig soms ook, dat is een open deur.
Contact en aandacht, dat zijn de belangrijkste sleutelwoorden. Een leider, zeker in crisistijd, volstaat niet met ‘bel me maar als je mij nodig hebt’ maar gaat een grote stap verder: hij neemt zelf contact op met zijn medewerkers. En achter het antwoord op de vragen ‘hoe gaat het met je en hoe kan ik je helpen?’ zet hij een dikke punt. Met andere woorden: hij gebruikt dit soort vragen beslist niet als opstapje tot het geven van (nog meer) opdrachten, het uiten van kritiek of het bagatelliseren van de problemen van de medewerker. Mocht hij dat toch nodig vinden, dan doet hij dat maar een paar dagen later. Uitleg niet nodig, toch?
Dan blijft de vraag: hoe gaat de leider zelf om met zijn negatieve emoties. Mijn eerste antwoord is: adel verplicht. Maar gelukkig blijft het daar niet bij. Hij kan zich laven aan de creativiteit en het optimisme van mensen in zijn organisatie, die zich vaak op onverwachte plaatsen en op onverwachte momenten manifesteren. Het klinkt stellig, maar het is echt zo: een goede leider ‘overkomt’ dat altijd; hij moet er alleen oog voor hebben. Verder gun ik de leider een begripvol thuisfront en een prettig stel geïnteresseerde tennismaten. Wel jammer natuurlijk dat het biertje na afloop er even niet in zit.
